Τα πιο όμορφα Χριστούγεννα!

  Αλήθεια πόσες φορές σου έχουν κάνει την ερώτηση "Ποιά ήταν τα πιο όμορφα Χριστούγεννα για σένα;" 

     Φαντάζομαι πολλές και ίσως η απάντηση να είναι κάθε φορά η ίδια για κάποιους. 

Μια ανάμνηση καλά βουτηγμένη σε χρυσόσκονη, χριστουγεννιάτικες μπάλες, μυρωδιές από μελομακάρονα και κουραμπιέδες, δώρα κάτω από το δέντρο και πολλά χαμόγελα... Αλλά για άλλους ίσως κάθε φορά, να είναι τα πιο όμορφα Χριστούγεννα...

     Εγώ πάντως, μάλλον πια ανήκω στη δεύτερη κατηγορία. Αν με ρωτήσουν, σκέφτομαι πάντα αυτά τα Χριστούγεννα στην Αθήνα, στο σπίτι των παππούδων μου, που μύριζαν μελομακάρονα και ζεστά κουλουράκια της μαμάς και της γιαγιάς μου. Ημουν δεν ήμουν 5-6 χρονών και θυμάμαι, ξύπνησα αξημέρωτα δίπλα στο μεγάλο δώρο μου, ένα αρμόνιο. Πόσο το ήθελα και το περίμενα από τον Άγιο Βασίλη τότε....Αλλά, μετά από αυτή τη σκέψη και συγκεκριμένα τα τελευταία 3.5 χρόνια της ζωής μου, κάθε Χριστούγεννα είναι υπέροχα, καθώς βλέπω τη μαγεία τους μέσα από τα μάτια της κορούλας μας!!!

     Αυτή η ανυπομονησία της για το πότε θα στολίσουμε το δέντρο και το σπίτι, η λαχτάρα της για να ακούσουμε χριστουγεννιάτικα τραγούδια, να φτιάξουμε μελομακάρονα, κέικ και κουλουράκια, η καθημερινή της ερώτηση " μαμά ο Αγιος Βασίλης θα μου φέρει το δώρο που του ζήτησα;", η χαρά της όταν πιάνουμε και οι τρεις μας τριγωνάκι, κιθάρα, πιάνο και ντραμς (παδικά βέβαια)...Πόση χαρά μαζεμένη στο παιδικό της βλέμμα, πόση λαχτάρα και ποση ανυπομονησία για το καθιερωμένο 4ήμερο μας στην Αθήνα κάθε Χριστούγεννα... Πόσος ενθουσιασμός αποτυπωμένος στο μικρό της προσωπάκι!

      Νομίζω θα σπάσει η καρδιά μου από χαρά σε κάθε της χαμόγελο. Πώς να μη γίνουν και για μένα τα Χριστούγεννα η πιο ευτυχισμένη περίοδος του χρόνου, όταν το χαμόγελο δε σβήνει στιγμή από τα χείλη της;

     Εύχομαι όλα τα παιδιά του κόσμου να ζουν τα Χριστούγεννα έτσι μαγικά και όλοι οι γονείς να γίνονται παιδιά έστω μια φορά το χρόνο μαζί τους! Αυτή θα είναι η ευχή μου για φέτος και ελπίζω ο Άγιος Βασίλης να μου κάνει αυτό το δώρο, γιατί τι άλλο θέλουμε όλοι οι γονείς άλλωστε; Να βλέπουμε την ευτυχία ζωγραφισμένη στα αθώα ματάκια των παιδιών μας! Η δική σου ευχή για φέτος ποιά είναι;

      Καλή Πρωτοχρονια σε όλους μας με αγάπη και υγεία!!!

Η γνωριμία μου με τον Αυτισμό...

     Το θυμάμαι σαν να συνέβη χθες.. Χτυπούσα με το δαχτυλίδι μου το κάγκελο του πάρκου της και εκείνη ακολουθούσε τον ήχο..τον ήχο, οχι τη φωνή μου που έλεγε το όνομα της, ούτε το βλέμμα μου, που με λαχτάρα έψαχνε να συναντήσει το δικό της... 11 μηνών, μια ζωγραφιά, ένα λουλουδάκι που άνθιζε, το παιδί της κολλητής μου, η μελλοντική βαπτιστήρα μου τότε και πνευματικό μου παιδί τώρα.. Αξέχαστο θα μου μείνει το βλέμμα της κολλητής μου όταν κοιταχτήκαμε και δεν είπαμε λέξη.. Έφυγα με χαμόγελο και μόλις βγήκα από τη πολυκατοικία έτρεχαν ποτάμι τα μάτια μου..

     Στο ταξί για το σπίτι σκεφτόμουν οτι ναι, πρέπει να είναι αυτισμός.. Είχε δίκιο που κάτι υποψιαζόταν. Ζούσα μακριά τότε βλέπεις, δεν είχα τη δυνατότητα να περάσω χρόνο με τη μικρή. Ηταν σοκ για μένα η διαπίστωση. Δε μπορώ να φανταστώ πόσο για εκείνη και τον άνδρα της.

    Ο καιρός πέρασε.. Ήρθαν οι πρώτες αλλαγές και φυσικά οι δυσκολίες πολλές, πάρα πολλές. Δε θα μείνω σε αυτά. Αυτά δεν αφορούν κανέναν άλλωστε. Θα μείνω στα συναισθήματα που σου ξυπνά μια τέτοια κατάσταση και φυσικά θα μιλήσω καθαρά σαν τρίτη, γιατί όσο μέσα κι αν είσαι σε μια διαφορετική από το σύνηθες συνθήκη, αν δεν αφορά το δικό σου και μόνο παιδί, ποτέ δεν το βιώνεις το ίδιο.

     Έτσι κάπως λοιπόν ξεκίνησε ο δικός τους αγώνας. Εγώ εκεί άγρυπνος φρουρός αλλά ο φρουρός δεν είναι στη μάχη μα πίσω, να κρατά τα μπόσικα, που λένε. Σκέψεις πολλές, στεναχώρια μεγάλη αλλά πάνω από όλα κατανόηση και καρδιά ανοιχτή και για τους τρεις τους.

       Ξεκίνησα αρχικά να διαβάζω, να ενημερώθώ, να μάθω όσα δεν ήξερα και φυσικά ρωτούσα καθημερινά τη φίλη μου για το πώς αισθάνεται, πώς το βιώνει, τι μπορώ να κάνω για να βοηθήσω. Το μόνο που μπορούσα όμως στη πραγματικότητα να κάνω ήταν να την ακούω, να είμαι εκεί για εκείνη ανά πάσσα στιγμή. Αυτό και έκανα...Αυτό κάνω και θα κάνω...
 
     Ο αυτισμός για όλους εμάς μοιάζει τόσο μακρινός και είναι ξένος. Για μένα όμως από εκείνη τη στιγμή έπρεπε αυτός ο άγνωστος να γίνει φίλος μου και όσο και αν με φόβιζε η ιδέα, όσο κι αν δεν βίωνα τη καθημερινότητα της μικρής μας, όφειλα να ξέρω, όφειλα να μην μείνω στο σκοτάδι και να μιλώ για να μάθουν όσο πιο πολλοί γίνεται, για αυτόν. Να μάθουν να μην τον φοβούνται, να μάθουν να τον αποδέχονται και να τον κατανοούν, να μάθουν να μην τον αντιμετωπίζουν σαν κάτι άγνωστο και μακρινο.

      Και έτσι τα χρόνια πέρασαν, περνούν και η μικρή μας κοντεύει 7 ετών και εγώ έχω πια μια κόρη 3 ετών που από τη πρώτη στιγμή που άρχισε να καταλαβαίνει, της εξήγησα με απλά λόγια τι είναι ο αυτισμός και κάθε φορά που βρισκόμαστε όλοι μαζί με τη βαπτιστήρα μου, πάντα πριν έρθει μου λέει.. "μαμά η Αμαλίτσα δε μιλάει αλλά καταλαβαίνει και κάνει ήχους όταν χαίρεται". Και εγώ κάθε φορά της εξηγώ όλό και πιο πολλά, όσα βέβαια μπορεί να καταλάβει ένα παιδάκι της ηλικίας της.

   Αυτό θα ήθελα όλοι να κάνουν. Να μη κοιτάζουν περίεργα, να μην ψιθυρίζουν, να μη λυπούνται, να μη χλευάζουν, να μην απομακρύνονται. Να αγκαλιάζουν, να ρωτούν για να μάθουν, να δέχονται, να μένουν.. να μένουν.. να μένουν...

     Αυτό το άρθρο είναι μόνο η αρχή. Θέλω να δώσω την ευκαιρία σε όσους διαβάζουν αυτό το blog να δουν την πραγματικότητα του αυτισμού. Μέσω της φίλη μου, της κουμπάρας μου, της αδελφής μου που θα γράψει εδώ και θα μας βάλει στην ζωή της, ίσως γίνουμε λίγο καλύτεροι άνθρωποι. Και εύχομαι να αγκαλιάσετε, να ρωτήσετε για να μάθετε και να μείνετε.. να μη φύγετε, να ανοιξετε τις καρδιές σας, γιατί η κοινωνία αυτή οφείλει να αποδεχθεί όλα τα παιδιά χωρίς να διαχωρίζει, να στιγματίζει, να απομονώνει..

          Σκεφτείτε πόσο πιο όμορφος θα είναι ο κόσμος μας έτσι!

"Μπαμπάς"..Αυτός ο εμφανής ήρωας!

 

Πόσα άρθρα έχουμε διαβάσει αλήθεια για την μαμά, την μητέρα, τη μάνα, την μανούλα; Πόσα και άλλα πόσα θα γραφτούν για εκείνη δικαίως! Πόσα όμως γράφτηκαν για τον μπαμπά, τον πατέρα, τον μπαμπάκα, αναρωτήθηκα..

Γράφτηκαν πολλά όπως διαπίστωσα αλλά τα περισσότερα παρουσιάζουν τον μπαμπά ως τον αφανή ήρωα της ιστορίας. ΆΔΙΚΟ..

Ο ρόλος του πατέρα στο παρελθόν ήταν παρεξηγημένος. Αλλά και ποιος δεν ήταν; Ακόμη και οι προσφωνήσεις των παιδιών προς τους γονείς τους ήταν τυπικές και πολλές φορές συνοδεύονταν από πληθυντικό αριθμό και τυπικό σεβασμό, στην πλειοψηφία των τότε οικογενειών. Σχέσεις επιφανειακές και πολλές φορές ανύπαρκτες. Όχι πώς στις μέρες μας δεν υπάρχει αυτό το μοντέλο σχέσεων αλλά τολμώ περήφανα να πω, πώς οι οικογένειες πια χτίζουν πιο υγιείς σχέσεις μεταξύ τους.

Θα μου πείτε, μήπως κρίνεις εκ του ασφαλούς; Θα μπορούσα ναι, αλλά οχι. Από τότε που έγινα μαμά, παρατηρώ τους γονείς γύρω μου.. Όχι από περιέργεια αλλά από ανάγκη, ανάγκη να αισθανθώ πώς ο κόσμος που φέραμε το παιδί μας να ζήσει, να ανθίσει, θα παλεύει για να γίνεται καλύτερος εκ των έσω. Και μπορώ να πω πώς δε τα πάμε και άσχημα οι νέοι γονείς.

Οι περισσότεροι γονείς στις μέρες μας συνειδητά, πιστεύω, νοιάζονται πολύ παραπάνω για την εξέλιξη της ψυχολογίας και της ψυχοσύνθεσης των παιδιών τους αλλά και για τη σχέση που οι ίδιοι χτίζουν με αυτά. Δεν το ακούς μόνο στις συζητήσεις που γίνονται σε φιλικά σπίτια, σε παιδικές χαρές, παιδότοπους και παιδικές γιορτές. Το βλέπεις στα ίδια τα παιδιά, στη συμπεριφορά τους, στην ευγένεια τους, στην ενσυναίσθηση που έχουν. Όλα αυτά φανερώνουν τη δουλειά που γίνεται στο σπίτι, από την οικογένεια τους.

Η οικογένεια λοιπόν αποτελείται από  τους γονείς και τα παιδία τους και σε αυτή την ομάδα οι γονείς πάντα είναι δυο, είναι ενωμένη η οικογένεια ή όχι. Ο μπαμπάς λοιπόν είναι εξίσου σημαντικός όπως και η μαμά για το παιδί, τα παιδιά τους. Έτσι λοιπόν τα τελευταία χρόνια βλέπω και γνωρίζω προσωπικά πολλούς μπαμπάδες να ζουν μαζί με τα παιδιά τους όλες τους τις στιγμές. 

Ο μπαμπάς μπορεί να κάνει όσα και η μαμά και πια το ξέρω, το βλέπω, το ζω.. Και είναι τόσο σημαντικό για το παιδί, που είναι εκεί σε κάθε του στιγμή.  Δεν είναι πια αόρατος, αφανής. Είναι εμφανέστατος, είναι ορατός, είναι παρών. 

Ο μπαμπάς δε φοβάται να κρατήσει το βρέφος, αντίθετα από τη πρώτη στιγμή θα ενδιαφερθεί θα μάθει, θα ασχοληθεί και όχι μόνο για τις ανάγκες του βρέφους αλλά από πριν γεννηθεί, για τη μαμά και για τον ίδιο. Θα δεις μπαμπάδες να  ξενυχτούν, να ταΐζουν τα βρεφάκια τους, να τα αλλάζουν, να τα ντύνουν, να παίζουν μαζί τους. Θα δεις μπαμπάδες να πηγαίνουν το παιδί τους στη παιδική χαρά, στη θάλασσα, στις δραστηριότητες, στα πάρκα, στις παιδικές συγκεντρώσεις, στο σινεμά, στον γιατρό. Θα ακούσεις απόψεις μπαμπάδων για την ανατροφή των παιδιών τους που θα σε εκπλήξουν, γιατί δεν έχουν το ταμπού πώς αυτά αφορούν μόνο τις μαμάδες και έχουν θέση μόνο σε γυναικείες συζητήσεις.

Σε παρακαλώ μη τους αγνοήσεις. Παραδειγματίσου!  Και αν  ο δικός σας μπαμπάς δεν είναι έτσι, ίσως μπορείς εσύ να τον απελευθερώσεις από τα δεσμά της απραξίας που έχει ως πρότυπο από παιδί και να τον βοηθήσεις να έρθει ουσιαστικά κοντά με το παιδί σας. Πίστεψε με, θα σε ευγνωμονεί όταν συνδεθεί πραγματικά με το παιδί σας. Θα γνωρίσει έναν νέο πανέμορφο κόσμο που ούτε και ο ίδιος έχει ζήσει ως παιδί με τον δικό του μπαμπά. Πόσο κρίμα ε; Για σκέψου το..

Ο μπαμπάς σε κάθε οικογένεια είναι ο ένας από τους ήρωες της και για κάθε παιδί και η μαμά και ο μπαμπάς του είναι το ίδιο. Κανένα παιδί δεν αγαπά λιγότερο τον μπαμπά του. Η αγάπη των παιδιών προς τους γονείς του είναι τόσο αγνή και ειλικρινής που αξίζει να τη παίρνει πίσω διπλά!

Και εσύ που είσαι μπαμπάς και διαβάζεις αυτό το άρθρο, σκέψου.. Τι θες να είσαι; Ο συνηθισμένος λεγόμενος αφανής ήρωας ή ο ένας από τους δυο μοναδικούς ήρωες στη ψυχή και τη καρδιά του δικού σου παιδιού;

 

Ο Αντώνης και ο ενήλικας που θες να γίνει το παιδί σου.

 Πραγματικά μετά από όσα ακούμε και βλέπουμε κάθε μέρα αναρωτιέμαι... Αυτοί οι "άνθρωποι" που κάποτε ήταν παιδιά, πώς μεγάλωσαν; Τους αγάπησαν οι γονείς τους; Τους έμαθαν να νοιάζονται για τον συνάνθρωπο τους; Τους δίδαξαν το σωστό και το δίκαιο; Καταννόησαν τις ανάγκες και τα θέλω τους; Τους βοήθησαν να καταλαβαίνουν και να διαχειρίζονται τα συναισθήματα τους; Αλήθεια,  πώς κατάντησαν δίποδα πλάσματα που ζουν ανάμεσα μας;

 Κάθε μέρα παρακολουθούμε όλο και περισσότερους από αυτούς,  τους αποκαλούμενους ανθρώπους, να διαπράττουν εγκλήματα και όλοι μας στεκόμαστε θεατές. Απλοί ΘΕΑΤΕΣ...  Μουδιασμένοι, αποσβολωμένοι, κάποιοι με δάκρυα στα μάτια, άλλοι με θυμό και άλλοι με απόγνωση ζωγραφισμένη στα πρόσωπα μας, παγώνουμε μπροστά από τις οθόνες μας. Και όσοι από εμάς, μας αξίωσε ο Θεός να είμαστε γονείς, τρέμουμε, αγωνιούμε, φοβόμαστε για το μέλλον των παιδιών μας. Πώς και από ποιόν να τα προστατεύσουμε αλήθεια;

 Και κάπως έτσι άρχισα να σκέφτομαι για ακόμη μια φορά.. Εγώ μεγαλώνω το παιδί μου όσο πιο σωστά γίνεται; Και θα μου πείτε.. Ποιός είναι ο σωστός τρόπος; Δε γνωρίζω δυστυχώς ποιά είναι η απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Αυτό που αντιλαβάνομαι όμως είναι πώς οι γονείς του Αντώνη είχαν βρει τον δικό τους σωστό τρόπο και για αυτό, όπως όλοι ακούσαμε, το χαμόγελο δεν έλειπε ποτέ από τα χείλη του. Τι λιγότερο μπορεί να σημαίνει αυτό από το ότι η ψυχή του ήταν γεμάτη από αγάπη;

 Για τον Αντώνη λοιπόν και για τον κάθε Αντώνη που δολοφονείται και χάνει τη ζωή του τόσο άδικα, οφείλουμε να σκεφτόμαστε καθημερινά, διπλά, αν το δικό μας παιδί θα έχει μεγαλώνοντας μια ψυχή γεμάτη από αγάπη που θα σχηματίζει στα χείλη του το χαμόγελο και η γαλήνη της ψυχής του θα φαίνεται καθημερινά στις πράξεις του.

 Το παιδί μας είναι σαν ένα νέο λευκό μπλόκ ζωγραφικής που καλούμαστε να ζωγραφίσουμε για να το δώσουμε ολοκληρωμένο στον πιο αγαπημένο, δικό μας άνθρωπο. Πόσο όμορφες πολύγχρωμες εικόνες θα έχει στο τέλος μέσα, εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από εμάς τους ίδιους και την αγάπη που οι ίδιοι έχουμε μέσα μας..
 
 Ελπίζω και εύχομαι ο καθένας από εμας να σκέφτεται διπλά την ευθύνη που έχεις ως γονέας, καθώς η ανατροφή ένός νέου ανθρώπου είναι ότι πιο σημαντικό καλλείται να αναλάβει. Εσείς αλήθεια πόσο συχνά σκέφτεστε τι ενήλικας θα θέλατε να γίνει το παιδί σας; 
 
 
 
 

Αλλαγή βρεφικού δωματίου σε παιδικό!

 Και έτσι ξαφνικά συνειδητοποιείς πώς το μωράκι σου έχει γίνει τριών.. Και φτάνει η στιγμή που θα σου ζητήσει ένα μεγαλύτερο κρεβάτι λέγοντας σου τη φράση "μαμά, μπαμπά δεν είμαι πια μωρό".. Και ναι έχεις ήδη περάσει τη πρώτη δοκιμασία του παιδικού σταθμού αλλά πίστεψε με, αυτή η δεύτερη είναι ακόμη ένα λιθαράκι προς τη συνειδητοποίηση του ότι πια μπροστά σου στέκεται ένα νηπιάκι και όχι το έως πριν από λίγο, στο δικό σου μυαλό και μόνο, βρεφάκι σου.

 Νοιώθεις και εσύ ένα κόμπο στο στομάχι ταυτόχρονα με μια περηφάνια;

 Ω! Ναι!!! 

 Πέρασαν 3 χρόνια. 3 χρόνια; Αναρωτιέσαι.. Πότε πέρασαν, πώς πέρασαν; Μα πριν λίγο δεν ήταν που κρατούσες αυτό το τεστ εγκυμοσύνης στα χέρια; Πριν λίγο δεν ήταν που το κράτησες στην αγκαλιά σου για πρώτη φορά; Πριν λίγο δεν ήταν που γέλασε, μίλησε, περπάτησε, έφαγε μόνο του, σας είπε μαμά και μπαμπά για πρώτη φορά; Και όμως αυτή η διαδρομή που μοιάζει τόσο σύντομη, μόνο σύντομη δεν ήταν. Αντιθέτως!

 Καταφέρνεις και συνέρχεσαι όμως σχετικά γρήγορα από το αρχικό σοκ καθώς το νηπιάκι σου εξακολουθεί να ρωτάει.. "μαμά, μπαμπά γιατί κοιμάμαι ακόμη στη κούνια μου; Δεν είμαι μωρό"..  Και κάπως έτσι το ίδιο βράδυ, αφού κοιμηθεί το "πρώην" μωράκι και ξαφνικά για σένα "νυν" νηπιάκι σου, εσύ έχεις ήδη κάνει εικόνα το νέο του δωμάτιο και ξεκινάς την αναζήτηση στο διαδίκτυο.

 Κρεβάτι μεγάλο ή πιο μικρό, χαμηλό ή ψηλό, τύπου Μοντεσσόρι ή όχι;  Με αποθηκευτικό χώρο για τα παιχνίδια του ή μήπως με συρτάρια; Με ειδικό ενσωματωμένο προστατευτικό κάγκελο ή ξεχωριστό; Να πάρεις και έξτρα έπιπλα ή όχι; Μήπως να το βάψεις άλλο χρώμα; Να βγάλεις τα αυτοκόλλητα από τους τοίχους ή όχι; Υπάρχουν άπειρες ιδέες και επιλογές, τόσες που θα ψάχνεις για μέρες λέγοντας στο νηπιάκι σου που θα συνεχίσει να ρωτά, "θα έρθει το νέο σου κρεβάτι σύντομα αγάπη μου". Βλέπεις εκείνο ένα μεγαλύτερο κρεβάτι ζήτησε μόνο. 

 Φτάνει λοιπόν η μέρα της αλλαγής και ο κόμπος στο στομάχι είναι ήδη εκεί. Μα γιατί; Αφού ανυπομονούσες και εσύ μαζί με το νηπιάκι σου για αυτό. Τι συνέβη; Γιατί βγάζεις τόσες φωτογραφίες το δωμάτιο πριν την αλλαγή;

 Νομίζω πώς μπορώ να σου πω το γιατί.. Επειδή πια συνειδητοποιείς πώς βγάζοντας τα βρεφικά έπιπλα από το δωμάτιο, θα ξεκινήσει μια νέα εποχή, αλλά ψιτ! Άκου! Έχει ήδη ξεκινήσει, ναι! Απλά για σένα αυτό το πλασματάκι θα είναι για πάντα το βρεφάκι σου όσο χρονών και να φτάσει. Μήπως τώρα καταλαβαίνεις λίγο τους δικούς σου γονείς;

 Τα έπιπλα θα αλλάξουν, το δωμάτιο θα πάρει νέα μορφή και το νηπιάκι σου θα ενθουσιαστεί, όπως με κάθε αλλαγή, γιατί για αυτό το πλασματάκι κάθε αλλαγή, κάθε νέο ξεκίνημα είναι πάντα μια ευχάριστη έκπληξη. Για το λόγο αυτό, μήπως θα ήταν καλύτερα και εσύ να το μιμηθείς για μια φορά και να αρχίσεις να ενθουσιάζεσαι με τις μικρές αλλαγές και τα νέα ξεκινήματα που θα έρχονται διαρκώς στη κοινή ζωή σας; Μήπως θα ήταν πιο απλό και πιο όμορφο να ζεις τη κάθε αλλαγή μαζί με το παιδάκι σου χωρίς να στέκεσαι στο πριν; Άλλωστε όπως και για τους γονείς σου εσύ, έτσι και για σένα, το πλασματάκι αυτό θα είναι για πάντα στα μάτια σου το βρεφάκι σου! 

 Τι λες; Μήπως τελικά ήρθε η στιγμή για την αλλαγή του βρεφικού δωματίου του δικού σου 3χρονου που διαρκώς αναβάλλεις;

       

Ο Παιδικός σταθμός και όσα θα ήθελες να μάθεις.

 Έρχεται λοιπόν αυτή η μέρα που το παιδί σου θα ξεκινήσει να περνάει κάποιες ώρες μακριά από σένα και την ασφάλεια της οικογένειας αλλά μαζί με αυτό φτάνει και η στιγμή που και εσύ καλείσαι να το αποχωριστείς και να το εμπιστευτείς σε αγνώστους. Τι θα ήθελες να ξέρεις, να τους ρωτήσεις, να τους πεις; Τι θα σε έκανε να τους εμπιστευτείς, να πάψεις να αγωνιάς και να αγχώνεσαι

Πολλά τα ερωτήματα, μεγάλη η ανασφάλεια, και δυστυχώς σχεδόν κανείς και τίποτα από όσα ακούσεις δε θα καταφέρουν να σε πείσουν πώς άδικα ανησυχείς. Απλά αναγκαστικά θα συμβιβαστείς. Είτε γιατί πρέπει να επιστρέψεις στη δουλειά σου, είτε γιατί θέλεις να δώσεις στο παιδί σου την ευκαιρία να κοινωνικοποιηθεί και να βγεί από τη "γυάλα", είτε γιατί έχεις ανάγκη για προσωπικό χρόνο.. Οι λόγοι πολλοί και εξίσου σημαντικοί. 

  Τι θα ήθελες λοιπόν να ρωτήσεις την ή τον παιδαγωγό του παιδιού σου έτσι ώστε να νοιώσεις λίγο καλύτερα ΕΣΥ; Ας τα βάλουμε σε μια σειρά μήπως αισθανθούμε λίγο καλύτερα όλες και όλοι μας!

1.  Πρώτη επαφή με τους παιδαγωγούς και το χώρο

Δε θα ήθελες να δεις και να γνωρίσεις τους ανθρώπους που θα αναλάβουν το παιδί σου αλλά και τον χώρο που το ιδιο θα περνάει τον χρόνο του; Αλήθεια, δε θα έπρεπε να ήθελαν και αυτοί να γνωρίσουν εσένα και το παιδί σου; Να μάθουν για σας, να ενδιαφερθούν για να βοηθηθούν και εν συνεχεία να βοήθησουν το παιδί να ενταχθεί όσο πιο αναίμακτα γίνεται;

2.  Προσαρμογή.

Τι περιλαμβάνει και πόσο διαρκεί η περίοδος της προσαρμογής; Πώς θα προσαρμοστεί ένα νήπιο σε αυτή τη νέα συνθήκη; Πώς θα αντιμετωπίσει ο/η παιδαγωγός την όποια ψυχοσυναισθηματική κατάσταση επέλθει το παιδί, σίγουρα από ανασφάλεια, φόβο και άγχος και πώς ο/η παιδαγωγός θα αναστρέψει ή καλύτερα θα αποτρέψει μια τέτοια κατάσταση;

3.  Ψυχοσυναισθηματική ισσοροπία 

Κατά πόσο ο/η παιδαγωγός μπορεί να ανταπεξέλθει στην διατήρηση της υγιούς ψυχοσυναισθηματικής ισσοροπίας του νηπίου; Τι πρακτικές ακολουθεί; Τι μεθόδους τήρησης κανόνων και εφαρμογής ορίων θέτει; Με ποιούς τρόπους εκτονώνει το άγχος, την ενέργεια, την ανασφάλεια, την άρνηση, την ανυπακοή που θα συναντήσει στο νήπιο; 

4.  Πρόγραμμα και δραστηριότητες

Ποιό είναι το πρόγραμμα και οι δραστηριότητες της ημέρας; Σε τι στοχεύει και τι συμβαίνει αν το νήπιο δε μπορεί ή δε θέλει να ακολουθήσει; Ποιές είναι οι θεμελιώδεις αρχές που βασίζεται το ημερήσιο πρόγραμμα του σταθμού;

5.  Σίτιση και πλάνο διατροφής

Ποιό είναι το διατροφικό πλάνο που ακολουθεί ο παιδικός σταθμός; Επιτρέπεται η χορήγηση γευμάτων και σνακ από το σπίτι; Πώς αντιμετωπίζουν πιθανά προβλήματα και διατροφικές ιδιαιτερότητες σίτισης των νηπίων; 

6. Διατήρηση υγιεινής και ασφάλειας καθώς και προστασία της υγείας των νηπίων

Τηρούνται όλοι οι κανονισμοί υγιεινής και ασφάλειας στον χώρο αλλά και σε κάθε νήπιο ξεχωριστά; Κάθε πότε έρχεται ο γιατρός και πότε ένα νήπιο οφείλει να απέχει λόγω ασθένειας απο τον σταθμό; 

7.  Ενημέρωση γονέα και συναντήσεις με ειδικούς

Κάθε πότε ενημερώνονται οι γονείς για την εξέλιξη και την πορεία του παιδιού τους; Παρέχεται η δυνατότητα των γονέων να συνευρεθούν με ειδικούς (ψυχολόγο, γιατρό, παιδαγωγό) σε περίπτωση ανάγκης;

  Θα μπορούσαμε να σκεφτούμε πολλά ακόμη ερωτήματα να θέσουμε όντας ο καθένας μας μοναδικός. Παρολαυτά πιστεύω πώς με απαντημένα τα παραπάνω θα νοιώσουμε κάποιου είδους ασφάλεια και θα μπορέσουμε να αποβάλλουμε ένα μικρό ή μεγάλο μέρος από το άγχος μας για το νέο αυτό βήμα.

  Ο καθένας μας οφείλει να τολμήσει να ζητήσει να μάθει όσα περισσοότερα μπορεί για να προετοιμαστεί και κυρίως να προετοιμάσει το παιδί του για να καλωσορίσει και να δεχθεί όσο πιο όμορφα και ομαλά γίνεται τη νέα αυτή συνθήκη, που σίγουρα θα του χαρίσει εμπειρίες και χαρούμενες στίγμες.